لینک دانلود و خرید پایین توضیحات دسته بندی : وورد نوع فایل : word (..doc) ( قابل ويرايش و آماده پرينت ) تعداد صفحه : 28 صفحه
قسمتی از متن word (..doc) :
1 فهرست مطالب مقدمه ..............................................................................................................................2 نثر فارسي در قرن هفتم و هشتم ...................................................................................4 تحولات قرن هفتم و هشتم ...........................................................................................8 شعر فارسي در قرن هفتم و هشتم ................................................................................9 منابع ..............................................................................................................................15 2 وضع عمومي علم وادب در قرن هفتم و هشتم مقدمه در اوايل قرن هفتم ايران با يكي از بزرگترين مصائب تاريخي يعني حمله مغولان خونخوار مواجه شد (616هجري). اين حمله به سرداري چنگيز تا سال 619 ادامه يافت و بعد از او همچنان ايلغارهاي پياپي مغول و تاتار به ممالك مختلف و از آنجمله ايران امتداد داشت تا در ميان سالهاي 651ـ 656 حملات هولاكو نواده چنگيز آخرين مراكز قدرت را در ايران و عراق از ميان برداشت و سلسله امراي ايلخاني را در ايران به وجود آورد. در گير ودار اين حملات سخت قسمت بزرگي از شهرها و مراكز ادبي علمي ايران از ميان رفت و جز چند پناهگاه كوچك و بزرگ در داخل ايران و در ولايت سند و آسياي صغير محلي براي حفظ بازمانده حوزههاي علمي و ادبي و پاره اي از كتب باقي نماند، كه مهمتر از همه آنها اراضي تابع ممالك غوريه در آنسوي رود سند و سرزمين حكمفرمايي سلاجقه آسياي صغير و فارس بوده است. بعضي نواحي كوچك هم در اين ميان از آسيب حمله مغول مصون ماند كه ارزش علمي و ادبي آنها اصولاً قابل توجه نيست. 4 وجود اين پناهگاههاي كوچك و بزرگ در آغاز قرن هفتم از يك لحاظ مهم است و آن پناه بردن چند تن معدود از دانشمندان و اديبان و عارفان است بدانها و ايجاد فرصتي براي آنان در پرورش شاگردان و ادامه تعليم در ايران. با اين حال نيمه اول قرن هفتم به سبب انقلابات و قتل و غارتها و ويراني شهرها و حملات پياپي وحشيان تاتار و عدم استقرار احوال، و نيمه دوم قرن هفتم در نتيجه وجود نداشتن كتب و مراكز تعليم و معلمين، به هيچ روي مساعد به احوال علوم نبود. قرن هشتم نيز تقريباً به همين منوال گذشت و اگر در اين يك قرن و نيم اثري از عده اي از فاضلان و عالمان و شاعران ميبينيم نه از آن باب است كه عهد وحشيان تاتار دوره رونق علم و ادبست بلكه اولاً نتيجه باقي ماندن بعضي از علما و دانشمندان و تربيت يافتگان پيش از مغول و ثانياً معلول علاقه قلبي و تاريخي مسلمين به علوم و ثالثاً نتيجه وجود پناهگاههاييست كه پيش از اين نام برده ايم. وجود خاندانهاي امارت بعد از عصر ايلخانان كه غالباً از ايرانيان بوده اند هم در ادامه مجالس تعليم بسيار مؤثر بود و به هر حال در اين عصر هر چه از دانش و ادب و عالمان و اديبان ببينيم باز هم وجود آنها معلول وجود ايرانيانست و اثر مغول در علوم و ادبيات اين دوره تنها يك چيز بود و آن از ميان بردن كتب و علما و ادبا و كاسد كردن بازار علم و ادبست و لاغير. در حمله اول مغول و نابود شدن مراكز متعدد علمي خراسان و ماوراءالنهر و ري و اصفهان، دو مركز عمده علوم و ادبيات باقي مانده بود و از آن دو يكي قلاع اسمعيليه بود و ديگر بغداد و اين دو مركز مهم را هم هولاكو به ترتيب در سالهاي 654 و 656 از ميان برد و جز قسمتي كوچك از جنوب ايران (حوزه فرمانروايي اتابكان سلغري) و ناحيه سند و شهرهاي آسياي صغير و مصر و شام ديگر پناهگاهي براي علوم و ادبيات اسلامي باقي نماند. 4 در اواخر عهد ايلخانان مغول بر اثر اسلام آوردن ايشان عنادي كه آنان و كارگزاران بت پرست ايشان با ايرانيان مسلمان داشتند از ميان رفت و اين خود فرصتي براي مسلمانان در احياي سنن ديرينه شد و چون بعد از ايشان همه امرا و ملوك طوايف هم مسلمان و هم غالباً ايراني نژاد بودند طبعاً به ادامه اين سنن ياوري كردند. از اين بحث چنين نتيجه ميگيريم كه در نيم قرن اول دوره مغول بقاياي علما و ادباي پيشين و وجود چند پناهگاه از فناي قطعي علم و ادب در ايران پيش گيري كرد و بعد از اين مدت فرصت مناسب تري به علل مذكور براي ادامه علوم و ادبيات در ممالك اسلامي حاصل گشت و سنت ديرينه مسلمين ايرانيان مسلمان را به استفاده از تعليمات بازماندگان علما و ادباي دوره خوارزمشاهي واداشت. ليكن هر چه از حمله مغول بيشتر گذشت و آثار شوم آن آشكارتر شد قوت علم و رونق بازار ادب بيشتر طريق نيستي سپرد و بازار جهل بيشتر رواج يافت.
لینک دانلود و خرید پایین توضیحات دسته بندی : وورد نوع فایل : word (..doc) ( قابل ويرايش و آماده پرينت ) تعداد صفحه : 165 صفحه
قسمتی از متن word (..doc) :
2 مقدمه در تاريخ ايران ما شاهد تحولات، رويدادها و اتفاقات مختلفي در عرصة روابط داخلي و نيز روابط خارجي بوده ايم. برخي از اين رويدادها و تحولات در جامعة ايران تأثيرات بسزايي گذاشته است و به تبع آن توانسته تغييراتي را در ساختار تصميم گيري و در روند مختلف آن به جاي گذارد. سرزمين ايران بدين لحاظ تجارب بي شماري را پشت سر گذاشته و از رهگذر حوادث و اتفاقات ايجاد شده، توشههايي براي خود برداشته است. در اين راستا از تحولات برجسته و منحصر به فردي چون انقلاب مشروطه ايران و همچنين ملّي شدن صنعت نفت مي توان نام برد. نقش آفريني ايران در اين وقايع قابل ارزيابي است و قاعدتاً اين پديده ها و اتفاقات نه تنها در سطح داخلي و منطقه اي بلكه در سطح جهان، تأثيرات شگرفي داشته است و اين مسئله نشان مي دهد كه ايران در مقاطعي از تاريخ، نقش پيشتاز و تعيين كننده اي در منطقه خاورميانه و در سطح جهاني داشته است و نمي توان اين نقش ها را انكار كرد. در اين راستا، يكي از نقش هايي كه تا به حال مورد توجه و بررسي قرار نگرفته است، نقش ايران در همكاري هاي منطقه اي و در ايجاد صلح و ثبات و برقراري آرامش و امنيت در منطقه بوده است و اين نقش در انعقاد پيمان سعدآباد ظهور و بروز پيدا مي كند. در اين راستا، دولت ايران تلاش نمود كه بحث همكاري هاي منطقه اي با مشاركت دول همسايه را از طريق عقد پيماني دنبال كند كه بتواند به اين اهداف جامه عمل بپوشاند. بدين جهت با پيشنهاد ايران و مشاركت كشورهاي همسايه، پيمان سعدآباد در تاريخ 17 تير ماه 1316 برابر با 8 ژوئيه 1937 منعقد شد و هدف اصلي ايران از پيشنهاد پيمان سعدآباد، تأمين صلح و ثبات منطقه اي و جلوگيري از كشمكش هاي بين المللي به منطقه خاورميانه از طريق ايجاد موازنه ميان دول منطقه با دول قدرتمند جهاني بوده است و مقصود آن بوده است كه ايجاد موازنه و تأمين صلح و امنيت منطقه از طريق همكاري هاي منطقه اي صورت گيرد. در هر حال، پيمان سعدآباد با اهداف و آرمان هايي كه در ذهن دولتمردان ايران قرار داشت، شكل عملي به خود گرفت و دولتهاي منطقه را وادار كرد كه در تأمين صلح و ثبات منطقه اي با يكديگر تشريك مساعي كنند، تا در پرتو همفكري و همبستگي ميان دول عضو پيمان، همكاريهاي منطقه اي را گسترش داده و در اين راستا، ضمن تأمين اهداف منطقه اي به ايجاد صلح جهاني نيز دست پيدا كنند و از رسوخ اختلافات و كشمكش هاي بين المللي ميان دول قدرتمند آن زمان يعني انگلستان، روسيه و همچنين آلمان به اين منطقه جلوگيري به عمل آورند و مانع گسترش اين اختلافات به منطقه خاورميانه شوند. پيمان سعدآباد با حضور دول ايران، عراق، افغانستان و تركيه شكل گرفت. دولت ايران به عنوان مبتكر اين پيمان، آن را به كشورهاي همسايه پيشنهاد داد و اهداف آن را تشريح كرد و با موافقت اين دول، پيمان سعدآباد ميان نمايندگان دول چهارگانه ايران و افغانستان، عراق و تركيه در سال 1937 م به امضاء رسيد؛ تا از اين طريق دول عضو بتوانند به اهداف پيمان سعدآباد كه همانا در راستاي منافع ملي تك تك اين دول قرار مي گرفت، تحقق بخشند و آن را در اولويت سياست خارجي خود قرار دهند و با تمسك به پيمان سعدآباد بتوانند در عرصة روابط خارجي و بين المللي، تصميمات خود را اجرايي كنند. اينجاست كه به اهميت اين پيمان و تأثيراتي كه مي توانست در منطقه خاورميانه و حتي در عرصه جهاني داشته باشد، پي مي بريم. اين پيمان از جنبة سياست خارجي براي ايران داراي اهميت فوقالعاده اي بود. دولت ايران مايل بود از سياست سنتي خود در قبال ساير كشورها دست برداردو سياست خارجي جديدي را اتخاذ كند. قاعدتاً اتخاذ اين سياست جديد، با اهداف جديد تعريف مي شد. حل اختلافات همسايگي ميان كشورهاي منطقه اي 2 و ايجاد تفاهم با آنان براي رسيدن به اهداف مشترك، از مسائل مورد علاقه ايران بود. در اين راستا، ايران سعي كرد با دول همسايه، روابط حسنه و دوستانه اي را برقرار كند كه اساس و پايه آن بر روي استقلال ملل مشرق زمين و آزادي از يوغ استعمارگران و همكاري و مشاركت سياسي در امور منطقه اي و بين المللي باشد تا بدين وسيله به صلح پايدار در منطقه و در نظام بين المللي دست پيدا كنند. اين اهداف، از اهداف باارزشي بود كه تا قبل از انعقاد پيمان سعدآباد، معنا و مفهوم واقعي و حقيقي نداشت. اگر تا قبل از آن، كشورهاي منطقه اي به صورت دو جانبه با يكديگر قرارداد مي بستند؛ ولي از اين تاريخ به بعد، قراردادهاي دوجانبه به قراردادهاي چندجانبه سوق داده شد. شايد مواد و متن پيمان سعدآباد، حاوي مطالب جديدي نباشد و آن خواسته هايي بود كه در قراردادهاي دوجانبة گذشته، ما بين دول منطقه اي مطرح شده بود. ولي پيمان سعدآباد، جزء اولين پيمانهاي منطقه اي بود كه اين خواستها و تقاضاها را در زير سايه يك ائتلاف جمع كرد و كشورهاي منطقه اي را در يك گروه براي رسيدن به اهداف مورد نظرشان، قرار داد. به عبارت ديگر اصول مورد نظر در پيمان سعدآباد شامل عدم تجاوز، برابري، عدم دخالت در امور داخلي يكديگر و… اصولي بودند كه در پيمانهاي مختلف به صورت دوجانبه بين ايران و كشورهاي همسايه منعقد شده بود. اما پيمان سعدآباد اولين توافق منطقه اي بود كه بيشتر اين اصول را در خود جاي داده بود. پيمان سعدآباد را مي توان به لحاظ مصادف شدن با وقوع جنگ جهاني دوم نيز مورد ارزيابي قرار داد. وقوع اين جنگ، تأثيرات زيادي را در عرصه روابط بين الملل ايجاد كرد و به تبع آن پيمان سعدآبد نيز از اين مقوله بي تأثير نماند. به نحوي كه مي توان ادعا كرد، جنگ مورد نظر، سياستهاي پيمان سعدآباد را تحت تأثير قرار داد و باعث دگرگوني در جهت گيريهاي پيمان شد. و به دليل عدم اتخاذ سياست يكسان و مشترك مابين اعضاي اين پيمان و در نهايت با تشتّتي كه در بين اعضاي پيمان سعدآباد ايجادشد، اين پيمان از هم فرو پاشيد. بنابراين ما در اين تحقيق برآن هستيم كه پيمان سعدآباد را از زواياي مختلف و گوناگوني، مورد توجه و بررسي قرار دهيم. پيمان سعدآباد چه بود؟ چه اهدافي را دنبال مي كرد؟ چگونه اين پيمان شكل گرفت و نقش ايران در اين پيمان چه بود؟ و اينكه اين پيمان چه نقشي را در همكاري هاي منطقه اي در خاورميانه ايفا كرد و به تبع آن چه تأثيراتي را در عرصه بين المللي ايجاد كرد و به نوبة خود نظام بين الملل و وقوع جنگ جهاني چه تغييراتي را در ساختار پيمان مورد نظر به وجود آورد؟ و در نهايت چه عواملي در فروپاشي پيمان سعدآباد نقش داشتند و دلايل فروپاشي چه بود؟ همة اينها سؤالاتي هستند كه در اين تحقيق به دنبال پاسخ هاي آن مي باشيم. 3 فصل اول: كليات 5 طرح مسأله و تعريف موضوع تحقيق: سياست حسن روابط با همسايگان از جانب ايران با امضاء طرح يك قرارداد در قالب عهد نامه عدم تعرض و حل اختلافات في مابين به صورت مسالمت آميز ميان نمايندگان ايران، تركيه، عراق به نتيجه رسيد و با ايجاد يك پيمان منطقه اي كه ديگر دولتهاي مستقل خاورميانه را هم در برگيرد، با مشاركت ايران، افغانستان، عراق و تركيه معاهده اي به امضاء رسيد كه به پيمان سعدآباد(1316 ش) معروف گرديد. همان گونه كه از سؤال تحقيق پيداست، دغدغة اصلي نگارنده، بررسي پيمان سعدآباد و نقش آن در همكاري هاي منطقه اي مي باشد. و اثبات اين مسئله كه پيمان سعدآباد يك پيمان منطقه اي با مشاركت كشورهاي منطقه اي براي ايجاد همكاري و نزديكي ميان كشورها و تأمين صلح، امنيت، ثبات و آرامش در منطقه خاورميانه طراحي شده بود. پيمان سعدآباد در سال 1937م در خاورميانه شكل گرفت و چهار كشور اين منطقه به امضاي آن مبادرت كردند. در عين حال، اين امكان براي ساير كشورهاي منطقه نيز وجود داشت كه براي تحقق اهداف پيمان مذكور، به جمع اين چهار كشور ملحق شوند و از طريق پيوند ميان اين كشورها،بتوانند منافع ملي خود را تأمين كنند و به تبع آن، در پرتو همكاري و هماهنگي مواضع و ديدگاهها در مورد تحولات، حوادث و اتفاقات پيش رو، بتوانند با حل اختلافات مرزي و ارضي ميان خود، صلح و ثبات را در منطقه تضمين كنند و در ادامه خدمتي به صلح بشريت كرده باشند. اين انگيزه ها و اهداف باعث شد، كشورهاي منطقه اي به ويژه كشورهاي مورد نظر با پيدا كردن راه حل مناسب و منطقي، اين اختلافات را حل و فصل كنند و موانعي را كه براي ايجاد نزديكي و همكاري ميان اين كشورها وجود داشت، برطرف ساخته و به يك ديدگاه مشترك و يكسان در قبال مسايل بين المللي دست يابند و در مواضع و سياست گذاريهايشان، از روش هماهنگي پيروي كنند تا بدين طريق به هماهنگي و همبستگي در مسايل مختلف منطقه اي و جهاني از طريق همكاري هاي منطقه اي دست يابند. اين پيمان از آن جهت حائز اهميت بسيار است كه اولاً به ابتكار يكي از كشورهاي منطقه اي - يعني ايران – بوجود آمد و با توجه به نفوذ و دخالتي كه در آن زمان، قدرتهاي بزرگ جهاني در ساير كشورهاي دنيا اعمال مي كردند، جزء معدود پيمانهايي بود كه در انعقاد آن دخالت بيگانگان، محلي از اعراب نداشت و هيچ تأثير گذاري و نقشي در ايجاد پيمان سعدآباد از طرف دول قدرتمند انگلستان و روسيه صورت نگرفت و ثانياً تا آن زمان انعقاد چنين پيماني با اهداف مورد نظر، بي سابقه بود. زيرا ايجاد و همچنين حفظ و بقاي چنين پيماني منوط به كمك و مساعدت هيچ كشور قدرتمند برون منطقه اي نبود و اگر تا آن زمان پيماني منعقد مي شد كه به طور مستقيم يا غير مستقيم، كشورهاي قدرتمند در آن نفوذ و مداخله داشتند، اين پيمان عاري از اين دخالت بود. در مجموع هدف اين است تا با بررسي ابعاد و زواياي مختلف پيمان سعدآباد و دقت و غور در مواد آن و اهداف و انگيزه هايي كه به دنبال داشته و همچنين نقش و تأثير گذاري پيمان چه در حوزة منطقه اي و چه در خارج از منطقه، به ديدي روشن و شفاف در رابطه با پيمان مذكور دست يابيم و در اين مورد به شناخت مناسبي از وجوه مختلف پيمان سعدآباد برسيم. اهداف تحقيق: بايد گفت ايران نقش مهمي در تحولات منطقه اي قرن بيستم داشته است و در سياست خارجي ايران، منطقه خاورميانه از اولويت ويژه اي برخوردار بوده است و ارتباط و ايجاد دوستي و برادري، رفع اختلافات ميان كشورهاي منطقه و نزديكي و صميميت بيشتر ميان دول همسايه مورد توجه و اهتمام ايران قرار داشته است و ايران براي تحكيم روابط خود با كشورهاي منطقه و تأمين منافع ملي خود و در راستاي سياست هاي متخذّه كه داراي تأثيرات مهمي در سطح جهاني و بين المللي داشته است، ايجاد اين پيمان را پيشنهاد مي دهد. اين پ
لینک دانلود و خرید پایین توضیحات دسته بندی : وورد نوع فایل : word (..doc) ( قابل ويرايش و آماده پرينت ) تعداد صفحه : 144 صفحه
قسمتی از متن word (..doc) :
109 بخش اول : جا یگاه و حدود قاعده درء براي انجام هر تحقيق علمي در مبادي امر بايستي مفاهيم و مستندات و مدارك ، موضوع تحقيق مورد غورسي قرار گيرد تا هم خود محقق به سهولت به غايت تحقيق دست يازد و هم مخاطبين و خوانندگان در مطالعه آن نيازمند رجوع به منبع ديگري نباشند پس ما نيز گريزي از طي اين راه اندك طولاني نداريم بر همين اساس بخش اول تحقيقي را به كاوش پيرامون مفهوم قاعده فقهی و بررسی مفاهيم و محتوي و دلالت قاعده(ادرئواالحدود بالشبهات) ومستندات آن اختصاص ميدهيم تا تسلطي نسبي پيرامون آن پيدا كرده و در بخش ديگر تحقيق در باب تاثيرو چگونگي اعمال قاعده درء؛درحقوق كيفري ماهوي با دقتي بايسته مطالب را ارائه نماییم فصل اول:مفهوم قاعده و نسبت آن با مفاهیم نزدیک 3 مباحث اين فصل را اختصاص به مفهوم قاعده فقهي قرار ميدهيم تا با برشمردن تمايزات و تشابهات آن با مفاهیم نزدیک و نيز تحليل مفهوم قاعده فقهي بدين سوال كه آيا چنين رواياتي توان ايجاد قاعدهي فقهي را دارند؟ پاسخگو باشيم. گفتاراول:مفهوم قاعده فقهي قواعد فقه مركب اضافي است. براي فهم چنين عباراتي محققان بدواً دست به تجزيه آن ميزنندو بعد از فهم لغوي و اصطلاحي هر يك و احاطه بر ريشه هر كدام ؛ مجموع عبارت را باز تعريف مي نمايند ما نيز براي فهم بهتر بدواً واژههاي قواعد و فقه را مستقلاً بررسي ميكنيم . 1: قواعد قواعد جمع قاعده مي باشد كه در لغت به معناي پايه و اساس است . الراغب اصفهاني ، حسين بن محمد ، المفردات في غريب القرآن ؛ چ اول( بیروت : نشر دارالعلم الدار الشامیه؛1412 هـ ق) ، ص 679 در قرآن كريم نيز معناي پايه واساس از عبارت « القواعد » قابل استنتاج می باشد جايي كه خداوند مي فرمايد « و إذ يرفع ابراهيم القواعد من البيت » . سورهي بقره ، آيهي 127 اين كلمه از حيث لغت براي چيزي وضع شده كه پايه واساس براي چيز ديگر است خواه مادي باشد ، خواه معنوي. . لنكراني ، محمد فاضل ، القواعد الفقهيه ؛ ج 1 ، چ 2 ، ( قم : مركز فقه الائمه الاطهار ؛ 1425/هـ)، ص8 و در اصطلاح علماي لغت بر معانیی اطلاق ميشود كه مترادف با اصل ، قانون ، مسأله ، ضابطه و مقصد ميباشد. . تهانوي ، محمد علي ، موسوعه كشاف اصطلاحات الفنون ؛ مادهي قَعَدَ ، ج 2 ، ص 1295 چنانكه برخي لغويان و دايره المعارف نويسان ، بيتوجه به كاربرد اصطلاح « قاعده»در علمي ويژه آن را چنين معني كردهاند :« القاعده = الضابط أوالامر الكلي ينطبق علي جزئيات . محمد حسن رباني ، « قاعده درء » فقه ؛ شمارهي سي و هفتم و هشتم ، سال دهم ( ) ، ص 178 ».اماباید اذعان داشت كه در معني كلمه « قاعده » هنگامي كه در علم خاصي استعمال مي شود مفهوم پايه و اساس بودن به ذهن متبادر نميشود بلكه معني كلي يا غالبي بودن جلوهگر ميگردد چرا كه اگر شرط باشد كه قاعده براي علم بعنوان پايه و اساس باشد اقتضايش اين خواهد بود كه با انتفاع قاعده به علم نيز منتفي شود حال آنكه اگر يك قاعده از قواعد فقه يا نحو يا رجال و...منتفي شود علم منتفي يا محدود نميشود. . لنكراني ، محمدفاضل ، همان ، ص 8 پس قاعده در اصطلاح يعني امر ( حكمي ) كلي كه بر همه مصاديق خود منطبق گردد. . قبلهاي ، خليل ، قواعد فقه بخش جزاء ، چ اول ( تهران : انتشارات سمت ؛ 1380) ، ص 5 2: فقه فقه مصدر مجرد است مصدر مزيد فيه آن « تفقه » ميباشد . لطفي ،اسدالله ، اصول فقه ، چ3 ( تهران : انتشارات مجد؛ 1385)، ص 13 ودر لغت به معناي فهم و فهم دقيق و نافذ است كه به كنه و غايت سخنها و گفتار وكردار پي برد. . فيض ، عليرضا ، مبادي فقه و اصول ، چ چهارم( تهران: انتشارات دانشگاه تهران ؛ 1369) ، ص 15 و در اصطلاح عبارت است از علم به احكام شرعي فرعي مستنبط از ادله تفصيلي.احكام شرعي كه در تبيين مفهوم اصطلاحي فقه آمده است شامل احكام تكليفي و وضعي و همچنين شامل احكام واقعي و ظاهري است.گاهي به خود 4 احكام شرعي اطلاق فقه مي شود و به عبارتي به همه مسائل شرعي از طهارت تاديات فقه ميگويند. . قبلهاي خوئي ، خليل ، همان ، ص 5 قيد فرعیه نمايانگر اين است كه علم فقه علم به احكام شرعي عملي است در برابر اصول عقايد و علم فقه ازروي ادله تفصيلي كه اعم ازادلهاجتهادي(كتاب ،سنت،اجماع،عقل)وادلهفقاهتي(استصحاب،تخيير،برائت ،احتياط)است حاصل مي شود. . لطفي ، اسدالله ، همان ، ص 16 3: مفهوم قواعد فقه: در تبيين مفهوم قاعده فقهي انديشمندان اسلامي با عبارات متفاوت و مفهوم تا حدي يكسان ابراز عقيده كردهاند ؛ برخي معتقدند به قاعدهاي اطلاق مي شود كه از ادلهي شرعيه استخراج و استنباط گرديده و بر مصاديقاش كه مجموعهاي از احكام فقهي است منطبق ميگردد، همچون انطباق كلي طبيعي . اگر عقل ، خود ذات موصوف را بطور كلي با صرف نظر از عمل توصيف مثلاً انسان را از آن جهت كه انسان است بدون توجه به اينكه كلي است يا كلي نيست تعقل كند ، دراين حالت ذات موصوف كه از اين جهت مورد لحاظ عقل قرارگرفته است ، كلي طبيعي ناميده مي شود و مقصود از آن طبيعت خود شيء است بدون توجه به امر ديگري ] براي مطالعه بيشتر ، ر.ك به مظفر ، محمدرضا ، منطق ، صص 125 – 126[ بر افراد مصاديق خود. عدده اي نيز ميگويند، قاعده فقهي فرمول بسيار كلي است كه منشاء استنباط احكام محدودتر واقع ميشود و اختصاص به يك مورد خاص ندارد بلكه مبناي احكام مختلف و متعدد قرار ميگيرد. . محقق داماد ، سيدمصطفي ، قواعد فقه بخش مدني ، ج 1 و 2 ، چ دهم ، ( تهران : مركز نشر علوم اسلامي ؛ 1382) ، ص 2 گروهي نيز قواعد فقهي را قواعدي ميدانند كه در طريق استفادهي احكام قرار ميگيرند به طريق انطباق و تطبيق . . قبلهاي خويي ، خليل ، همان در جمع نظرات ابرازي درتعريف قاعده فقهي ميتوان چنين گفت « قضيهاي است كه دربر دارندهي حكمي كلي بوده و منشاءآن ادلهي تفصيلي است كه صحت و سقم احكام محدود را با آن تطبيق ميدهند.» لذا ميتوان بدين نتيجه رسيد كه قاعدهي فقهي از جهت محتوا با قواعد ساير علوم فرق ميكند نه از جهت تعريف و مفهوم چراكه قاعدهي فقهي دربرگيرنده احكام شرعي است 2- نسبت قواعد فقه با مفاهیم نزدیک در متون فقه عبارات واصطلاحاتي وجود دارد كه بسي نزديك و شبيه به قواعد فقهي هستند و همين مماثلت ظاهري گاهي چنان است كه دانشمندان مسائل فقهي نيز در تفكيك و تمييز آنها دچار شك و ترديد مي شوند بر همين اساس ادامه بحث را به واكاويدن در معيار تمييز آنها با قاعده فقهي ميپردازيم تا بهتر بتوانيم بر مفاد و دلالت قواعد فقهي احاطه داشته باشيم . 2-1: ضابطه فقهي بسياري ازنويسندگان ميان ضابطه فقهي و قاعده فقهي تمايز قائل نبوده و اين دو را مترادف ميدانند. . محقق داماد ، سيد مصطفي ، همان ، ص 24 برخي نيز قاعده فقهي رااعم از ضابطه فقهي ميدانند و معتقدند قاعده فقهي در تمامي ابواب فقه جريان دارد اما ضابطه فقهي منحصر در يك باب فقهي است . . اين تفاوت گذاري،از سيوطي و ابوالبقاء در الكليات آورده شده است نقل از همان،ص 23 5 لكن اين گونه فرق گذاشتن صحيح نيست زيرا صحت آن مستلزم قبول لزوم جريان قاعده فقهي در تمامي ابواب فقه است واين سخن ريشهي علمي ندارد زيرا لازم نيست قاعده فقهي جامع الاطراف در همه ابواب مختلف فقه باشد ، بلكه جامعيت آن براي مسائل يك باب هم كفايت ميكند. . لنكراني ،محمد فاضل ،همان ، ص 10 و هر چند گستره دلالت برخي از قواعد بسيار است اما برخي ديگر از قاعدهها تنها يك باب از فقه را فرا مي گيرد و در واقع اگر چه قاعده معناي عام و فراگير دارد لكن به حكم همان گفته معروف « مامن عام إلا وقد خص » شايد تخصيص بخورد با وجود اين عموميت و فراگيري آن آسيب نميپذيرد . علي ايحال بطوركلي بايد گفت كه وجه تمايز قاعده فقهي با ضابطه فقهي در دو نكته نمايانگر مي شود : 1- ضابطهفقهي بيشتر در مقام بيان ملاك و شرايط براي تحقق موضوع است . همان ، ص 10-11 در واقع بيشتر درملاك و مميزاتي به كار مي رود كه امور راازهم جدا مي سازد وانطباق ( بار شدن ) موارد و جزئياتي را برآن بر نميتابد . محمد حسن رباني ، همان ، ص 179 و غالباً در مواردي به كار مي رود كه ماهيت اشياء رااز همديگر جدا مي كند. اين در حالي است كه قاعدهي فقهي درصدد بيان حكم كلي است كه ارتباط به احكام دارد نه موضوعات احكام . 2- تفاوت ديگر قاعده باضابطه فقهي در اين امر جلوهگر ميشود كه لازم نيست ضابطه فقهي به شارع منتسب گردد وازادله شرعي استنتاج شده باشد ؛ بلكه بسياري از ضوابط فقهي از عرف گرفته ميشود اما در قاعده فقهي شرط است كه مستند به ادله تفصيلي شرعي باشد . . لنكراني، محمد فاضل ، همان ، ص 13 2-2: قاعده اصولی : مساله اصولي آن است كه در يك شكل منطقي كبراي قياسي قرار گيرد كه از آن حكم كلي شرعي استنتاج ميگردد. . بجنوردي ، ميرزا حسن ، منتهي الاصول ، ج 2، چ دوم، (قم: ناشر کتاب فروشی بصیرتی؛ بی تا) ، ص 377 به عبارت ديگر علم اصول فقه در بردارنده قواعدي است كه براي بدست آوردن احكام شرعي فرعي از منابع خود در هنگام تشكيل قياس بعنوان كبري در مقابل صغراي قياس مورد استفاده قرار ميگيرند فلذا مشخص مي شود كه ردپاي قاعده اصولي و قاعدهفقهي را بايد در جايي جستجو كرد كه صحبت از حكم شرعي ميشود خواه اين حكم از احكام واقعي . حكم واقعي عبارت است از حكمي كه شارع مقدس به عنوان اولي براي موضوعي وضع كرده باشد و علم و جهل مكلف در آن دخالت نداشته باشد مثل حرمت شرب خمر باشد يا ظاهري . حكم شرعي است كه شارع مقدس در ظرف جهل و شك به حكم واقعي ، وضع كرده و از طريق دلايل خاص خود بدست آمده باشد همچون احكامي كه از طريق اصول عمليه حاصل مي شود مثل برائت ، استصحاب ، تخيير و احتياط . و خواه از قبيل حكم اولي .احكامي است كه شارع مقدس بر طبق مصالح و مفاسدي كه در ذات موضوع قرار دارد آنها را صادر نموده است . باشد يا ثانوي . احكامي است كه با لحاظ وضعيت خاص و استثنايي كه مكلف با آن مواجه مي شود صادر ميگردد مانند حالت عسر و حرج و اضطرار . اين وجه مشترك مانع تحقيق پيرامون نكات تمايز آنها نشده است در بيان نكات تفريق چنين ابراز عقيده شده است كه قواعد اصولي ابزاري هستند كه در استخراج احكام شرعي فرعي یا وظيفه
لینک دانلود و خرید پایین توضیحات دسته بندی : وورد نوع فایل : word (..doc) ( قابل ويرايش و آماده پرينت ) تعداد صفحه : 28 صفحه
قسمتی از متن word (..doc) :
1 فهرست مطالب مقدمه ..............................................................................................................................2 نثر فارسي در قرن هفتم و هشتم ...................................................................................4 تحولات قرن هفتم و هشتم ...........................................................................................8 شعر فارسي در قرن هفتم و هشتم ................................................................................9 منابع ..............................................................................................................................15 2 وضع عمومي علم وادب در قرن هفتم و هشتم مقدمه در اوايل قرن هفتم ايران با يكي از بزرگترين مصائب تاريخي يعني حمله مغولان خونخوار مواجه شد (616هجري). اين حمله به سرداري چنگيز تا سال 619 ادامه يافت و بعد از او همچنان ايلغارهاي پياپي مغول و تاتار به ممالك مختلف و از آنجمله ايران امتداد داشت تا در ميان سالهاي 651ـ 656 حملات هولاكو نواده چنگيز آخرين مراكز قدرت را در ايران و عراق از ميان برداشت و سلسله امراي ايلخاني را در ايران به وجود آورد. در گير ودار اين حملات سخت قسمت بزرگي از شهرها و مراكز ادبي علمي ايران از ميان رفت و جز چند پناهگاه كوچك و بزرگ در داخل ايران و در ولايت سند و آسياي صغير محلي براي حفظ بازمانده حوزههاي علمي و ادبي و پاره اي از كتب باقي نماند، كه مهمتر از همه آنها اراضي تابع ممالك غوريه در آنسوي رود سند و سرزمين حكمفرمايي سلاجقه آسياي صغير و فارس بوده است. بعضي نواحي كوچك هم در اين ميان از آسيب حمله مغول مصون ماند كه ارزش علمي و ادبي آنها اصولاً قابل توجه نيست. 4 وجود اين پناهگاههاي كوچك و بزرگ در آغاز قرن هفتم از يك لحاظ مهم است و آن پناه بردن چند تن معدود از دانشمندان و اديبان و عارفان است بدانها و ايجاد فرصتي براي آنان در پرورش شاگردان و ادامه تعليم در ايران. با اين حال نيمه اول قرن هفتم به سبب انقلابات و قتل و غارتها و ويراني شهرها و حملات پياپي وحشيان تاتار و عدم استقرار احوال، و نيمه دوم قرن هفتم در نتيجه وجود نداشتن كتب و مراكز تعليم و معلمين، به هيچ روي مساعد به احوال علوم نبود. قرن هشتم نيز تقريباً به همين منوال گذشت و اگر در اين يك قرن و نيم اثري از عده اي از فاضلان و عالمان و شاعران ميبينيم نه از آن باب است كه عهد وحشيان تاتار دوره رونق علم و ادبست بلكه اولاً نتيجه باقي ماندن بعضي از علما و دانشمندان و تربيت يافتگان پيش از مغول و ثانياً معلول علاقه قلبي و تاريخي مسلمين به علوم و ثالثاً نتيجه وجود پناهگاههاييست كه پيش از اين نام برده ايم. وجود خاندانهاي امارت بعد از عصر ايلخانان كه غالباً از ايرانيان بوده اند هم در ادامه مجالس تعليم بسيار مؤثر بود و به هر حال در اين عصر هر چه از دانش و ادب و عالمان و اديبان ببينيم باز هم وجود آنها معلول وجود ايرانيانست و اثر مغول در علوم و ادبيات اين دوره تنها يك چيز بود و آن از ميان بردن كتب و علما و ادبا و كاسد كردن بازار علم و ادبست و لاغير. در حمله اول مغول و نابود شدن مراكز متعدد علمي خراسان و ماوراءالنهر و ري و اصفهان، دو مركز عمده علوم و ادبيات باقي مانده بود و از آن دو يكي قلاع اسمعيليه بود و ديگر بغداد و اين دو مركز مهم را هم هولاكو به ترتيب در سالهاي 654 و 656 از ميان برد و جز قسمتي كوچك از جنوب ايران (حوزه فرمانروايي اتابكان سلغري) و ناحيه سند و شهرهاي آسياي صغير و مصر و شام ديگر پناهگاهي براي علوم و ادبيات اسلامي باقي نماند. 4 در اواخر عهد ايلخانان مغول بر اثر اسلام آوردن ايشان عنادي كه آنان و كارگزاران بت پرست ايشان با ايرانيان مسلمان داشتند از ميان رفت و اين خود فرصتي براي مسلمانان در احياي سنن ديرينه شد و چون بعد از ايشان همه امرا و ملوك طوايف هم مسلمان و هم غالباً ايراني نژاد بودند طبعاً به ادامه اين سنن ياوري كردند. از اين بحث چنين نتيجه ميگيريم كه در نيم قرن اول دوره مغول بقاياي علما و ادباي پيشين و وجود چند پناهگاه از فناي قطعي علم و ادب در ايران پيش گيري كرد و بعد از اين مدت فرصت مناسب تري به علل مذكور براي ادامه علوم و ادبيات در ممالك اسلامي حاصل گشت و سنت ديرينه مسلمين ايرانيان مسلمان را به استفاده از تعليمات بازماندگان علما و ادباي دوره خوارزمشاهي واداشت. ليكن هر چه از حمله مغول بيشتر گذشت و آثار شوم آن آشكارتر شد قوت علم و رونق بازار ادب بيشتر طريق نيستي سپرد و بازار جهل بيشتر رواج يافت.
لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
