لینک دانلود و خرید پایین توضیحات دسته بندی : وورد نوع فایل : word (..doc) ( قابل ويرايش و آماده پرينت ) تعداد صفحه : 23 صفحه
قسمتی از متن word (..doc) :
2 1 به نام خدا پيكره سازي يا پيكره تراشي (مجسه سازي) را نمي توان يك اصطلاح ثابت براي اطلاق به اشياء يا فعاليت هاي معين دانست. ترجيحاً اين نام شاخه اي از هنر بصري است كه در جريان رشد و تغيير دايم طبيعي از فعاليت هاي تازه اي از اشياء را در بر مي گيرد. (چنانكه مثلا حوزه دلالت اين اصطلاح در سده بيستم بسيار وسيع تر از سده پانزدهم شده است) با اين حال هنر مجسمه سازي داراي يك خصلت اصلي و هميشگي است كه آن را از ساير هنرهاي بصري متمايز مي‌كند. آفرينش شكل سه بعدي بنابراين حجم مهم ترين عنصر در طرح يك مجسمه محسوب مي شود. مجسمه ممكن است به صورت همه جانبي يا به صورت نقش برجسته باشد. مجمسه همه جانبي شي است مستقل است و جدا كه فضايي را اشغال كرده (وجود مستقل يك آرم يا يك صندلي است) ولي نقش برجسته به زمينه اي متصل شده و يا كمابيش از آن برون آمده است. در ساختن مجسمه مواد بسيار متنوعي چون گل، گچ، موم سنگ، بتن، چوب، فلز به خصوص مفرغ، فاييبرگلاس، عاج، صرف، كاغذ و غيره به كار برده مي شود. روش ها و اسلوبهاي مجسمه سازي را نيز مي‌توان به سه گروه عمده تقسيم كرد. 2 2 الف: كنده كاري(حجاري): در اين روش مجسمه سازي كار خود را با توده اي از ماده جامد (مثلا يك قطعه سنگ يا چوب) آغاز مي‌كند و در روند كاستن از توده مزبور به شكل مورد نظر مي رسند. ب: شكل دهي: در اين روش انواع مواد حجيم پذير چون موم و گچ و غيره را مي توان به كار برد. پ: خفتكاري: در اين روش مجمسه ساز قطعات و پيش ساخته يا اشياي يافته را جوشكاري، لحيم كاري، پرچ كاري، ميخ كردن، چسبانيدن و غيره به هم متصل مي‌كند تا طرح مورد نظر را تحقق بخشد. بنابراين اين گونه مجسمه لزوماً از يك ماده همگن ساخته نمي شود. مجسمه هاي ساخته شده به روش هاي شكل دهي و خفتكاري را مي توان با اسلوبهاي قالبگيري و ريخته گري به مجسمه هاي مقاوم و ماندني بدل كرد. براي آنكه تمايزي ميان مجسمه سازي پيكرها و مجسمه سازي انتزاعي قائل شويم در همه جا اصطلاح مجسمه سازي را به كار مي بريم. پيل، چارلز ويلسن (نقاش و مينياتوريست آمريكايي در لندن زير نظر ويست هنر آموزي كرد و سپس به فيلادلفيا رفت و در كار چهره نگاري شهرتي به دست آورد از جمله آثارش: تك چهره خود نقاش با استخوان ماموت. 2 3 پيلارام: نقاش و خوشنويس ايراني، هنرمند پركار، درك تجسمي قوي و دستي توانا داشت. خلق اشكال در سه بعد يا به صورت كار يا به صورت كار مستقل يا نقش برجسته. اساساً دو مفهوم متضاد در مورد شكل پيكره سازي وجود دارند وكنده كاري روي سنگهاي قيمتي كه شامل خارج كردن مواد زائد است تا اينكه فرم از زندان خود خارج شود. اين مفهوم افلاطوني به ميك لانژ تعلق دارد معني متضاد زماني بروز مي‌كند كه شكل از هيچ خلق مي شود و حاصل افزودن مواد پلاستيكي است حكاكي و اندام سازي دو جنبه مجزا و مكمل پيكره سازي هستند. گرايش كنوني حاوي حكاكي مستقيم و احساس مواد در اندام سازي است كه شامل استفاده از گل رس يا موم به عنوان مواد اوليه براي تبديل گچ، برنز، سرب يا حتي سنگ است تفاوت بين نقاش و پيكره سازي هميشه در اين نكته نهفته كه بعد سوم در پيكره سازي مسئله اي اساسي است. اما يك نقاش با رنگ گذاري بسيار ضخيم ممكن است از يك StiacctatoRittero برجسته تر باشد. در پنجاه سال گذشته اين تصاوير نامتمايز با مشخصتر شده و دليل آن ارائه تنديس نقاش. بناهايي از سيم و پلاستيك در رنگ هاي روشن و غيره است. هنر متحرك را نيز مي توان شكلي از پيكره سازي تلقي كرد. 2 5 پيكره تراش در نخستين سالهاي سده بيستم: نخستين پيكرتراش تجسمي: ويلهلم لعبروك، گئورك كولبه، ارنست بارلاخ، كاته، كولوتيس، گرهاردماركس، كنستانتين برانكوزي. گرايشهاي اصلي سده نوزدهم در عرصه پيكر تراشي، همچون عرصه معماري، دوران آزمايشگريهاي جديد انگشت شمار بود. پيكر تراش نئوكلاسيك به نظريه تازه اي درباره شكل هاي مهار شده تنديسوار در قالب يك فضاي محدود، رجعت كردند. پيكرتراشان رمانتيك و رئاليست، با آنكه يك بار ديگر كوشيدند حركت و فضاي باز را به عرصه هنر خويش آورند نمي توان گفت كه توانسته اند به نحوي از انحناء بر دامنه واژگان دوره باروك افزوده باشند. حتي رودان كه عموماً پدر پيكرتراش نوين شناخته مي شود، معمولا از سازماندهي گروه پيكره هايش در داخل حركات چرخنده و حلزوني دوره رنسانس پسين و باروك خشنود بود. فقط در تعداد اندكي از آثار بزرگ مانند (شهروندان كاله و دروازه‌هاي جهنم) است كه مي بينيم او به كاوش در نظرات جديد درباره فضا پرداخته است. سده بيستم به نحوي از انحنا بيشتر گرايش هاي پيكره سازي فضاي مورد بحث ما را ادامه داده است. ولي پيكر تراشان تجربي نوين، حركات بنيادي تازه اي مخصوصاً در عرصه پيكرتراشي به مثابه ساختمان يا مونتاژكاري، آزمايشگري با مصالح جديد و كاوش در عرصه پيكره سازي به عنوان فضاي شكل يافده به جاي حجم موجود در فضاي پيرامون نيز انجام داده اند. گذشته از اين تا حدودي در نتيجه نفوذ هنر بدوي و باستاني، پيكرتراشان از سازماندهي كامل فضايي دست برداشته و با توسل به احجام ساده شده به حالت مقابل نمايي و عظمت ساختماني باز گشته‌اند.
لینک دانلود و خرید پایین توضیحات دسته بندی : وورد نوع فایل : word (..doc) ( قابل ويرايش و آماده پرينت ) تعداد صفحه : 33 صفحه
قسمتی از متن word (..doc) :
جشن سده واژه سده : بيشتر دانشمندان نام سده را گرفته شده از صد مي دانند. ابوريحان بيروني مي نويسد: “سده گويند يعني صد و آن يادگار اردشير بابكان است و در علت و سبب اين جشن گفته اند كه هرگاه روزها و شب ها را جداگانه بشمارند، ميان آن و پايان سال عدد صد بدست مي آيد و برخي گويند علت اين است كه در اين روز زادگان كيومرث، پدر نخستين، درست صدتن شدند و يكي از خود را بر همه پادشاه گردانيدند” و برخي برآنند كه در اين روز فرزندان مشي و مشيانه به صد رسيدند و نيز آمده : “شمار فرزندان آدم ابوالبشر در اين روز به صد رسيد .” نظر ديگر اينكه سده معروف، صدمين روز زمستان از تقويم كهن است، زمستان در تقويم كهن 150 روزه و تابستان 210 روزه بوده است و برخي گفته اند كه اين تسميه به مناسبت صد روز پيش از به دست آمدن محصول و ارتفاع غلات است. زنده ياد استاد مهرداد بهار معتقد است كه واژه سده از فارسي كهن به معني پيدايش و آشكار شدن آمده و آن را برگزاري مراسمي به مناسبت چهلمين روز تولد خورشيد (يلدا) دانسته و مي نويسد: … جشن سده سپري شدن چهل روز از زمستان و دقيقا در پايان چله بزرگ قرار دارد. البته به جشني ديگر كه در دهم دي ماه برگزار مي شده و كمابيش مانند جشن سده بوده هم بايد توجه كنيم كه در آن نيز آتش ها مي افروختند. اگر نخستين روز زمستان را پس از شب يلدا – تولد ديگري براي خورشيد بدانيم، مي توان آنرا هماهنگ با جشن گرفتن در دهمين و چهلمين روز تولد، آيين كهن و زنده ايراني دانست. (در همه استان هاي كشور و سرزمين هاي ايراني نشين، دهم و چهلم كودك را جشن مي گيرند) و اين واژه “ sada”(اسم مونث) كه به معني پيدايي و آشكار شدن است ، در ايران باستان sadok و در فارسي ميانه sadag بوده و واژه عربي سذق و نوسذق (معرب نوسده) از آن آمده است. پيشينه اسطوره اي پيدايش آيين و جشن سده: از اسطوره هاي جشن سده تنها يكي به پيدايش آتش اشاره دارد. فردوسي مي گويد: هوشنگ پادشاه پيشدادي، كه شيوه كشت و كار، كندن كاريز، كاشتن درخت … را به او نسبت مي دهند، روزي در دامنه كوه ماري ديد و سنگ برگرفت و به سوي مار انداخت و مار فرار كرد. اما از برخورد سنگها جرقه اي زد و آتش پديدار شد. هم در كتاب “التفهيم” و هم “آثارالباقيه” ابوريحان، از پديد آمدن آتش سخني نيست بلكه آنرا افروختن آتش بر بامها مي داند كه به دستور فريدون انجام گرفت و در نوروزنامه آمده است كه : “آفريدون … همان روز كه ضحاك بگرفت جشن سده برنهاد و مردمان كه از جور و ستم ضحاك رسته بودند، پسنديدند و از جهت فال نيك، آن روز را جشن كردندي و هر سال تا به امروز، آيين آن پادشاهان نيك عهد را در ايران و دور آن به جاي مي آورند.” نوشتههای رضا مرادی غياث آبادی در زمينه فرهنگ ايران باستان و اخترباستانشناسیچه عاملي مانع گسترش جشن سده در ايران است؟ يكي از ويژگي‌هاي مهم جشن‌هاي ايراني در اين است كه برخلاف بسياري از ملل گوناگون، برگرفته از دستورهاي ديني و مذهبي نبوده و بيشتر از پديده‌هاي اقليمي، اجتماعي و كيهاني تأثير پذيرفته‌اند. اما همواره و در طول زمان، پيروان برخي اديان كوشش كرده‌اند تا جشن‌هاي مهم و گسترده را به هر شكل ممكن به دين دوست‌داشته خود پيوند زنند، به آن رنگ و بوي مذهبي بدهند و جامه‌اي تازه بر تن آن بپوشانند. يكي از تازه‌ترين چنين تغييرات و تحريف‌هايي، انتساب جشن سده به سنت ديني زرتشتيان است. پيش از اين در مقاله «جشن سده» به اين نكته پرداختم كه اين آيين يكي از كهن‌ترين جشن‌هاي شناخته‌شده و ملي ايران است كه متعلق به همه مردم و منحصر به هيچيك از اقوام و اديان نيست. از اين جشن در هيچيك از متون زرتشتي نامي برده نشده و تا چند سال اخير توسط آنان برگزار نمي‌شده است. از همين روي دانسته مي‌شود كه جشن سده بر خلاف خواست موبدان زرتشتي عصر ساساني و دوره‌هاي پس از آن بوده است. اما در دوران معاصر و همزمان با توجه و علاقه روزافزون جوانان ايران به آيين‌ها و فرهنگ ملي، خوشبختانه زرتشتيان نيز تصميم گرفتند تا اين جشن را مانند بسياري از ديگر مردمان ايراني برگزار كنند. متأسفانه اين تصميم نيكو بگونه نامناسبي به اجرا در آمد: نخست اينكه اينان كوشش كردند به همگان بباورانند كه جشن سده سنت ديني آنان بوده، از ديرباز آنرا برگزار كرده و تنها آنان هستند كه اين جشن را برگزار مي‌كنند. دوم اينكه در برگزاري مراسم، به شيوه‌هاي كهن و مردمي آن بي‌توجهي نشان دادند و اجراي آنرا در انحصار موبدان قرار داده و ديگران را موظف كردند تا تنها تماشاگر مراسم باشند. سوم اينكه با اجراي دعاخواني و سخنراني‌هاي مقامات سياسي، جايگاه اين مردمي‌ترين جشن ايراني را به مراسمي مذهبي و سياسي كه اجراي آن در اختيار گروهي خاص است، تنزل دادند. چهارم اينكه تمامي سنت‌هاي مردمي، ترانهها، سرودها، بازي‌هاي گروهي، نمايش‌هاي همگاني و ديگر آيين‌هاي آنرا به كنار گزاردند و به دعا و موعظه پرداختند. چنين شيوه‌اي علاوه بر تحريف تاريخ و فرهنگ، موجب شده است كه جوان جستجوگر و دوستدار فرهنگ كهن كه آگاهي كمتري از مناسبت‌هاي ملي و شيوه‌هاي برگزاري آن در نواحي گوناگون دارد، چنين بپندارد كه براي گراميداشت آيين نياكان، تنها راه ممكن شركت در چنين مراسمي است. اينان كه نمي‌دانند شيوه اصيل و كهن برگزاري سده، نه در گرد آمدن بر حلقه مراسم ساختگي روحانيان، كه در فراواني شمار آتش‌ها در هر كوي و برزن، و بر فراز هر كوه و بام است؛ با شور بسيار به چنين مراسمي مي‌شتابند و آنگاه است كه وقتي با دربان و كارت شناسايي و مزاحمت‌ها روبرو مي‌شوند، خسته و نااميد باز مي‌گردند و خود را سرزنش مي‌كنند كه نتوانسته‌اند آيين نياكان را پاس دارند. از سوي ديگر، چنين تبليغي كه «اين مراسم خاص زرتشتيان است و ديگران حق ورود ندارند»، موجب شده تا عده‌اي ديگر كه تصور مي‌كنند شكل درست برگزاري مراسم به همين گونه است و قصد برگزاري مستقل آنرا دارند، آنگاه كه براي اجراي مراسم و دريافت «مجوز» به مقامات مسئول مراجعه مي‌كنند، با پاسخ «شما زرتشتي نيستيد» روبرو مي‌شوند. در واقع بهانه‌اي نيز بدست «اعطا كنندگان مجوز» افتاده است. باز از سوي ديگر، متأسفانه عده‌اي عجولانه و بدون بررسي كافي چنين گفته و نوشته‌اند كه چون از جشن سده در هيچيك از متون زرتشتي نامي برده نشده است، پس اين جشن اصلاً آييني ايراني نيست و از كشورهاي ديگر به ايران آمده است. به گمان اين نگارنده، اينكه هم‌ميهنان زرتشتي تصميم گرفته‌اند جشن سده را به مانند ديگر مردمان كرمان و خراسان و لرستان و كردستان و نواحي ديگر، برگزار كنند، تصميمي بسيار شايسته و نيكوست. اما ديني جلوه دادن اين جشن، برگزاري آن به شيوه‌اي ساختگي، دخالت دادن موبدان و شخصيت‌هاي سياسي در آن و انحصار برگزاري آن تنها در يك مكان، از موانع جدي گسترش اين جشن ملي و كهن ايران است و جا دارد جوانان و دوستداران باورهاي نياكان به اين نكته توجه داشته باشند كه همه جشن‌ها و مناسبت‌هاي ايراني، در ذات خود داراي چنين ويژگي‌‌اي هستند كه «براي برگزاري آنها نيازي به روحاني و نيازي به اجازه و كسب تكليف از هيچ شخصي نيست».
لینک دانلود و خرید پایین توضیحات دسته بندی : ppt نوع فایل : powerpoint (..ppt) ( قابل ويرايش و آماده پرينت ) تعداد اسلاید : 47 اسلاید
قسمتی از متن powerpoint (..ppt) :
مرکز تربیت معلم شهید رجایی و دانشگاه بین المللی امام خمینی(ره) قزوین تهیه کننده: حسین اویسی استاد یار Web: ovicy.blogfa.com Email: oveisi8@yahoo.com علل متأخر رکود فرهنگ‌وتمدن اسلامی از سده دهم هجری استعمار از نظر لغوی به معنای آباد کردن است از لحاظ سیاسی به‌معنی حاکمیت‌گروهی بیگانه برمردم یا برسرزمین دیگر است. مارکسیست‌ها به‌جای‌واژة استعمار از واژه‌ای دیگر به‌نام «امپریالیسم» استفاده می‌کنند. امپریالیسم به‌حکومتی گفته می‌شد که درآن، یک‌حاکم نیرومند بر بسیاری‌از سرزمین‌های‌دور و نزدیک‌حکومت‌داشت پیدایش استعمار با ظهور قدرتمند اروپایی یعنی انگلیس، فرانسه، پرتغال، اسپانیا و .... همراه بود مفهوم و تاریخچه استعمار استعمار کهنه و نو استعمار کهنه و نو کشف راه های دریایی در اطراف افریقای جنوب شرقی (1488م) و کشف قاره امریکا(1492م) جستجوی طلا، عاج و اشیای قیمتی دیگر تجارت و انتقال مواد اولیه معدنی و کشاورزی به اروپا تسلط اقتصادی، فرهنگی و سیاسی بر کشورهای بومی و ضعیف تغییر ساختار اقتصادی کشورهایی که از قدرت بالایی برخوردار بودند مفهوم و تاریخچه استعمار
لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
