دانلود جزوه و پاورپوینت و مقاله طرح درس

تحقیق جشن سده 44 ص ( ورد)

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..doc) ( قابل ويرايش و آماده پرينت )
تعداد صفحه : 33 صفحه

 قسمتی از متن word (..doc) : 
 

‏جشن سده
‏ 
‏واژه سده : بيشتر دانشمندان نام سده را گرفته شده از صد مي دانند. ابوريحان بيروني مي نويسد: “سده گويند يعني صد و آن يادگار اردشير بابكان است و در علت و سبب اين جشن گفته اند كه هرگاه روزها و شب ها را جداگانه بشمارند، ميان آن و پايان سال عدد صد بدست مي آيد و برخي گويند علت اين است كه در اين روز زادگان كيومرث، پدر نخستين، درست صدتن شدند و يكي از خود را بر همه پادشاه گردانيدند” و برخي برآنند كه در اين روز فرزندان مشي و مشيانه به صد رسيدند و نيز آمده : “شمار فرزندان آدم ابوالبشر در اين روز به صد رسيد .”
نظر ديگر اينكه سده معروف، صدمين روز زمستان از تقويم كهن است، زمستان در تقويم كهن 150 روزه و تابستان 210 روزه بوده است و برخي گفته اند كه اين تسميه به مناسبت صد روز پيش از به دست آمدن محصول و ارتفاع غلات است.
زنده ياد استاد مهرداد بهار معتقد است كه واژه سده از فارسي كهن به معني پيدايش و آشكار شدن آمده و آن را برگزاري مراسمي به مناسبت چهلمين روز تولد خورشيد (يلدا) دانسته و مي نويسد: ‏…‏ جشن سده سپري شدن چهل روز از زمستان و دقيقا در پايان چله بزرگ قرار دارد. البته به جشني ديگر كه در دهم دي ماه برگزار مي شده و كمابيش مانند جشن سده بوده هم بايد توجه كنيم كه در آن نيز آتش ها مي افروختند. اگر نخستين روز زمستان را پس از شب يلدا ‏–‏ تولد ديگري براي خورشيد بدانيم، مي توان آنرا هماهنگ با جشن گرفتن در دهمين و چهلمين روز تولد، آيين كهن و زنده ايراني دانست. (در همه استان هاي كشور و سرزمين هاي ايراني نشين، دهم و چهلم كودك را جشن مي گيرند) و اين واژه “
sada‏”(اسم مونث) كه به معني پيدايي و آشكار شدن است ، در ايران باستان sadok‏ و در فارسي ميانه sadag‏ بوده و واژه عربي سذق و نوسذق (معرب نوسده) از آن آمده است.
پيشينه اسطوره اي پيدايش آيين و جشن سده: از اسطوره هاي جشن سده تنها يكي به پيدايش آتش اشاره دارد. فردوسي مي گويد: هوشنگ پادشاه پيشدادي، كه شيوه كشت و كار، كندن كاريز، كاشتن درخت ‏…‏ را به او نسبت مي دهند، روزي در دامنه كوه ماري ديد و سنگ برگرفت و به سوي مار انداخت و مار فرار كرد. اما از برخورد سنگها جرقه اي زد و آتش پديدار شد. هم در كتاب “التفهيم” و هم “آثارالباقيه” ابوريحان، از پديد آمدن آتش سخني نيست بلكه آنرا افروختن آتش بر بامها مي داند كه به دستور فريدون انجام گرفت و در نوروزنامه آمده است كه : “آفريدون ‏…‏ همان روز كه ضحاك بگرفت جشن سده برنهاد و مردمان كه از جور و ستم ضحاك رسته بودند، پسنديدند و از جهت فال نيك، آن روز را جشن كردندي و هر سال تا به امروز، آيين آن پادشاهان نيك عهد را در ايران و دور آن به جاي مي آورند.”
‏نوشته‌ها‏ی‏ رضا مراد‏ی‏ غياث‌ آباد‏ی‏ در زمينه فرهنگ ايران باستان و اختر‌باستان‌شناس‏ی‏چه‏ عاملي مانع گسترش جشن سده در ايران است؟
‏يكي‏ از ويژگي‌هاي مهم جشن‌هاي ايراني در اين است كه برخلاف بسياري از ملل گوناگون، برگرفته از دستورهاي ديني و مذهبي نبوده و بيشتر از پديده‌هاي اقليمي، اجتماعي و كيهاني تأثير پذيرفته‌اند. اما همواره و در طول زمان، پيروان برخي اديان كوشش كرده‌اند تا جشن‌هاي مهم و گسترده را به هر شكل ممكن به دين دوست‌داشته خود پيوند زنند، به آن رنگ و بوي مذهبي بدهند و جامه‌اي تازه بر تن آن بپوشانند. يكي از تازه‌ترين چنين تغييرات و تحريف‌هايي، انتساب جشن سده به سنت ديني زرتشتيان است.
‏پيش‏ از اين در مقاله «جشن سده» به اين نكته پرداختم كه اين آيين يكي از كهن‌ترين جشن‌هاي شناخته‌شده و ملي ايران است كه متعلق به همه مردم و منحصر به هيچيك از اقوام و اديان نيست. از اين جشن در هيچيك از متون زرتشتي نامي برده نشده و تا چند سال اخير توسط آنان برگز‏ار‏ نمي‌شده است. از همين روي دانسته مي‌شود كه جشن سده بر خلاف خواست موبدان زرتشتي عصر ساساني و دوره‌هاي پس از آن بوده است.
‏اما‏ در دوران معاصر و همزمان با توجه و علاقه روزافزون جوانان ايران به آيين‌ها و فرهنگ ملي، خوشبختانه زرتشتيان نيز تصميم گرفتند تا اين جشن را مانند بسياري از ديگر مردمان ايراني برگزار كنند. متأسفانه اين تصميم نيكو بگونه نامناسبي به اجرا در آمد: نخست اينكه اي‏نان‏ كوشش كردند به همگان بباورانند كه جشن سده سنت ديني آنان بوده، از ديرباز آنرا برگزار كرده و تنها آنان هستند كه اين جشن را برگزار مي‌كنند. دوم اينكه در برگزاري مراسم، به شيوه‌هاي كهن و مردمي آن بي‌توجهي نشان دادند و اجراي آنرا در انحصار موبدان قرار داده و ديگران را موظف كردند تا تنها تماشاگر مراسم باشند. سوم اينكه با اجراي دعاخواني و سخنراني‌هاي مقامات سياسي، جايگاه اين مردمي‌ترين جشن‌ ايراني را به مراسمي مذهبي و سياسي كه اجراي آن در اختيار گروهي خاص است، تنزل دادند. چهارم اينكه تمامي سنت‌هاي مردمي، ترانه‌‏ها،‏ سرودها، بازي‌هاي گروهي، نمايش‌هاي همگاني و ديگر آيين‌هاي آنرا به كنار گزاردند و به دعا و موعظه پرداختند.
‏چنين‏ شيوه‌اي علاوه بر تحريف تاريخ و فرهنگ، موجب شده است كه جوان جستجوگر و دوستدار فرهنگ كهن كه آگاهي كمتري از مناسبت‌هاي ملي و شيوه‌هاي برگزاري آن در نواحي گوناگون دارد، چنين بپندارد كه براي گراميداشت آيين نياكان، تنها راه ممكن شركت در چنين مراسمي است. اين‏ان‏ كه نمي‌دانند شيوه اصيل و كهن برگزاري سده، نه در گرد آمدن بر حلقه مراسم ساختگي روحانيان، كه در فراواني شمار آتش‌ها در هر كوي و برزن، و بر فراز هر كوه و بام است؛ با شور بسيار به چنين مراسمي مي‌شتابند و آنگاه است كه وقتي با دربان و كارت شناسايي و مزاحمت‌ها روبرو مي‌شوند، خسته و نااميد باز مي‌گردند و خود را سرزنش مي‌كنند كه نتوانسته‌اند آيين نياكان را پاس دارند. از سوي ديگر، چنين تبليغي كه «اين مراسم خاص زرتشتيان است و ديگران حق ورود ندارند»، موجب شده تا عده‌اي ديگر كه تصور مي‌كنند شكل درست برگزاري مراسم به
‏همين‏ گونه است و قصد برگزاري مستقل آنرا دارند، آنگاه كه براي اجراي مراسم و دريافت «مجوز» به مقامات مسئول مراجعه مي‌كنند، با پاسخ «شما زرتشتي نيستيد» روبرو مي‌شوند. در واقع بهانه‌اي نيز بدست «اعطا كنندگان مجوز» افتاده است.
‏باز‏ از سوي ديگر، متأسفانه عده‌اي عجولانه و بدون بررسي كافي چنين گفته و نوشته‌اند كه چون از جشن سده در هيچيك از متون زرتشتي نامي برده نشده است، پس اين جشن اصلاً آييني ايراني نيست و از كشورهاي ديگر به ايران آمده است.
‏به‏ گمان اين نگارنده، اينكه هم‌ميهنان زرتشتي تصميم گرفته‌اند جشن سده را به مانند ديگر مردمان كرمان و خراسان و لرستان و كردستان و نواحي ديگر، برگزار كنند، تصميمي بسيار شايسته و نيكوست. اما ديني جلوه دادن اين جشن، برگزاري آن به شيوه‌اي ساختگي، دخالت دادن موبد‏ان‏ و شخصيت‌هاي سياسي در آن و انحصار برگزاري آن تنها در يك مكان، از موانع جدي گسترش اين جشن ملي و كهن ايران است و جا دارد جوانان و دوستداران باورهاي نياكان به اين نكته توجه داشته باشند كه همه جشن‌ها و مناسبت‌هاي ايراني، در ذات خود داراي چنين ويژگي‌‌اي هستند كه «براي برگزاري آنها نيازي به روحاني و نيازي به اجازه و كسب تكليف از هيچ شخصي نيست».