دانلود جزوه و پاورپوینت و مقاله طرح درس

تحقیق استاد شهريار شاعر افسانه‌اي

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..doc) ( قابل ويرايش و آماده پرينت )
تعداد صفحه : 13 صفحه

 قسمتی از متن word (..doc) : 
 

‏5
‏1
‏استاد شهريار شاعر افسانه‌اي
‏شرح مختصر احوال و زندگاني شاعران او
‏سيد محمد حسين بهجت تبريزي فرزند حاج مير آقا خشكنابي مقارن انقلاب مشروطيت و بين سالهاي 1283-1285 شمسي در روستاي خشكناب نزديك بخش قده چمن متولد گرديد پدرش كه در آغاز طلبه بود بعد مجتهد و سپس از وكلاي برجسته و اول آذربايجان مددي بود فاضل خوشنويس، كريم الطبح و با ايمان در سال 1313 شمسي مرحوم و در قم مدفون شد.
‏محمد حسين تحصيل را در مكتب خانه قريه زادگاهش با گلستان سعدي، نصاب، قرآن و حافظ آغاز كرد و نخستين مربي او ابتدا والد ماجدش و بعد مرحوم امير خيري بود. تحصيلات ابتدائي در مدرسه‌هاي متحده و فيوضات و متوسطه را در تبريز و دارالفنون تهران بپايان رساند.
‏در سال 1303 شمسي وارد مدرسه (طب دانشكده پزشكي امروز) شد. تا آخرين سال پزشكي را با هر مشتقي كه داشت پسري و در بيمارستان مراتب انترني را مي گذراند كه سبب پيشامدهاي عاطفي و عشقي، از ادامه تحصيل منصرف شد و كمي قبل از اخذ مدرك دكتري پزشكي را رها كرد و به خدمات دولتي پرداخت. بقول خود شهريار، اين شكست و ناكامي عشق موهبت الهي بود كه از عشق مجازي به عشق حقيقي و معنوي رسيد.
‏5
‏2
‏در اوايل جواني و آغاز شاعري «بهجت» و پس از سال 1300 كه به تهران رفت شيوا تخلص مي‌كرد ولي به انگيزة ارادت قلبي و ايماني كه از همان كودكي و نوجواني به خواجه شيراز داشت. براي يافتن تخلص بهتري وضو گرفت نيت كرد و دو بار از ديوان حافظ تفال زد كه هر دو بار كلمه «شهريار» آمد و چه تناسبي داشت با غريبي او و نيت تقاضاي تخلص از خواجه:
‏غم غريبي و محنت و بر نمي تابم
‏روم به شهر خود و شهريار خود باشم
‏دوام عمر و ملك او بخواه از لطف حق حافظ
‏كه چرخ اين سكه دولت به نام شهرياران زد
‏هر چند خود نيتي درويشان كرده بود و تخلصي «خاكسارانه» مي خواست ولي به احترام حافظ تخلص «شهريار» را پذيرفت.
‏شهريار شاعري مومن و مسلمان بود. عمق اعتقادات قلبي او از خلال بسياري از اشعارش بخوبي پيداست.
‏از ديگر خصوصيات بارز او رقت و حساسيت فوق العاده فروتني و درويشي هميشگي مهمان دوستي و مهمان نوازي دائمي اخلاص و صميميت ويژه با دوستان واقعي، محلاح مفرط به تمامي هنرها بخصوص شعر، موسيقي و خوشنويسي بود او خط نسخ و نستعليق بويژه خط تحرير را خوب مي نوشت. در جواني سه تار مي زد و آنطور نيكو مي نواخت كه اشك استاد ابوالحسن صبارا جاري مي‌كرد و براي ساز خود مي سرود:
‏5
‏3
‏نالد به حال زار من امشب سه تار من
‏
‏اين مايه تسلي شبهاي تار من
‏پس از مدتي سه تار را براي هميشه كنار گذاشت.
‏از آثار او مي‌توان به حيدر بابا –‏ هذيان دل –‏ موميائي –‏ افسانه شب و اي واي مادرم اشاره كرد.
‏عاقبت پس از هشتاد و سه سال زندگي شاعرانه پر بار و با افتخار روح اين شاعر بزرگ در 27 شهريور ماه 1367 به ملكوت علي پيوست و جسمش در مقبره الشعراي تبريز كه مدفن بسياري از شعرا و هنرمندان آن ديار ارجمند است بخاك سپرده شد. يادش گرامي باد.
‏مناجات
‏5
‏4
‏علي اي همه‌اي رحمت تو چه آيتي خدا را
‏كه به ما سوا فكندي همه سايه هما را
‏دل اگر خدا شناسي همه در رخ علي بين
‏به علي شناختن من بخدا قسم خدا را
‏بخدا كه در دو عالم اثر از فنا نماند
‏چو علي گرفته باشد سرچشمة بقا را
‏مگر اي سحاب رحمت تو بباري ارنه دوزخ
‏به شرار قهر سوزد همه جان ماسوا را
‏برو اي گداي مسكين در خانه علي زن
‏كه نگين پادشاهي دهد از كرم گدا را
‏بجز از علي كه گويد به پسر كه قاتل من
‏چو اسير تست اكنون به اسير كن مدارا
‏بجز از علي آرد پسري ابوالعجائب
‏كه علم كند به عالم شهداي كربلا را
‏چو بدوست عهد نبرد ز ميان پاكبازان
‏چو علي كه مي‌تواند كه بسر برد وفا را
‏نه خدا توامش خواند نه بشر توانش گفت
‏متحير چه نامم شده ملك لافتي را
‏بدو چشم خون خشانم هله‌اي نسيم رحمت
‏كه زكوي او غباري بمن آر توتيا را
‏باميد آنكه شايد برسد بخاك پايت
‏چه پيامها سپردم همه سوز دل صبا را
‏چه تويي قفاگردان بدعاي مستمندان
‏كه ز جان ما بگردان ره آفت قضا را
‏چه زنم خو پاي هر دم زنواي شوق اودم
‏كه لسان غيب خوشتر بنواز اين نوا را
‏همه شب در اين اميدم كه نسيم صبحگاهي
‏به پيام آشنائي بنواز و آشنا را
‏زنواي مرغ يافق بشنو كه در دل شب
‏غم دل بدوست گفتن چه خوشست شهريارا