دانلود جزوه و پاورپوینت و مقاله طرح درس

تحقیق بخش اخر بیگانه همسری

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..doc) ( قابل ويرايش و آماده پرينت )
تعداد صفحه : 111 صفحه

 قسمتی از متن word (..doc) : 
 

1
‏فصل چهارم
‏بیگانه همسری و تحلیل ان در شاهنامه
‏مقدمه:
‏حماسه، خلاصه‏‌‏اي از سرگذشت زندگي انسان و جلوه‏‌‏گاه انديشه و كردار اوست. روح آدمي نيز همواره درگير دو نيروي مهر و كين، عشق و نفرت و دوستي و دشمني است. اگر قرار باشد تصويري كامل از انسان به نمايش گذاشته شود مسلماً فقط به كين ورزي‏‌‏ها خلاصه نمي‏‌‏شود ‏و صرفاً صحنه‏‌‏هاي رزم به تصوير كشيده نخواهد شد.
‏شاهنامه‏‌‏ي فردوسي التقاطي از انواع ادبيات است هر چند كه بخش اصلي آن را داستان‏‌‏هاي رزمي تشكيل داده‏‌‏اند اما داستان‏‌‏هاي عاشقانه، ‏، ازدواج و دلبستگی های خانوادگی ،‏داستان‏‌‏هاي غنايي و شاعرانه، افسانه‏‌‏هاي عاميانه، داستان‏‌‏هاي عرفاني و... ‏در ان به وفور ، ‏به چشم مي‏‌‏خورد. (سرامي، 1383، ص 41)
2
‏ازدواج به عنوان یکی از مهمترین موضوعاتی است که نظر شاعران را به خود جلب نموده و در اثار همه شاعران پرداختن به وصال و کامیابی از محبوب به عنوان یکی از موضوعات مهم مطرح شده است. ‏ آنچه در درون انسان مي‏‌‏گذرد انگيزه‏‌‏ي حادثه‏‌‏هاست و نيرومندترين ‏عاطفه در ميان انسان‏‌‏ها و مايه‏‌‏ي بقاي هستي عشق است. در شاهنامه‏‌‏ي فردوسي با مجموعه حوادثي هولناك روبرو هستيم كه صداي شمشير و سنان و كوس و دهل آن را وحشت انگيزتر مي‏‌‏نمايد و خاك و خون رنگ خشم و نفرت به اين وقايع مي‏‌‏بخشد. با اين همه فردوسي ماهرانه داستان‏‌‏هاي عاشقانه را در آن به نمايش درآورده است.
‏- عشق در زبان فارسي مهم‏‌‏ترين موضوع ادب ايران شناخته شده است. در شاهنامه عشق به صورت بسيار لطيف و كامروا مطرح است. ‏«‏عشق در شاهنامه طبيعي و انساني است و وصف‏‌‏ها و بيان حالات رواني زن و مرد طبيعي و هنرمندانه است. عشق در شاهنامه جلال و شكوه حماسي دار‏د و سزاوار پهلوانان شاهنامه است. عشقي بزرگوارانه و نجيبانه و خردمندانه و توأم با وقار و شخصيت حكيمانه‏‌‏ي خود فردوسي.‏»‏ (رياحي، 1380، ص 299)
‏در شاهنامه مبحث عشق و زن ‏، ازدواج ،‏ تشكيل خانواده و تربيت فرزند از موضوعات مهم و اساسي به شمار مي‏‌‏رود آن هم عشق پاك، عشق معنوي كه از هوي و هوس نيست. عشق پاكي كه براي عاشق و معشوق خيري دربر دارد‏.‏ مانند عشق تهمينه به رستم كه ‏شرح‏ آن را فردوسي چنين بيان مي‏‌‏دارد. آن هنگام كه رستم عشق تهمينه را مي‏‌‏پذيرد با خود چنين حديث نفس مي‏‌‏كند:
‏چو رستم بر آن سان پري چهره ديد‏ زهر دانشي نزد او بهره ديد
‏و ديگر كه از رخش داد آگهي نديد ‏ه‏يچ فرجام جز فرهي
4
‏(ج 2، ص 363)
‏از نگاه فردوسي عشق پاك، محترم و مقدس است نه عشق ناپاكي چون عشق سودابه به سياوش كه حاصلي جز رسوايي و ننگ و گناه نيست.
‏در شاهنامه بيشتر ‏پهلوانان بزرگ با عشقي پر شور و سرشار از بيم و اميد و فراز و نشيب ازدواج مي‏‌‏كنند. زيرا اينان همواره گوهر و ارزش‏‌‏هاي پهلواني را در برابر عوامل آلاينده، حفظ كرده‏‌‏اند، عشق جزء جدايي ناپذير حيات پهلوانان و عاملي نيرو بخش است و هرگز منافي با مسئوليت آنان نيست. تمامي عشق‏‌‏هاي عصر پهلواني از ماجراي زال رودابه، رستم و تهمينه، بيژن و منيژه گرفته ‏تا نطفه‏‌‏ي عشق ناكامي كه در دل سهراب به گردآفريد بسته مي‏‌‏شود‏،‏ همگي پاك و بر وفق طبيعت سالم و نيالوده‏‌‏ي زنان و مردان پهلوان است و كوچكترين نشانه‏‌‏اي از شيد و شعوذه و ريب و ريا ندارد.
‏«‏دلدادگان در شاهنامه چهره‏‌‏اي آزاده و مردانه و باوقار دارند. دور از خواري و زبوني ‏، ‏خود كم بيني و خودآزاري و سوز و گدازي كه در غزل‏‌‏ها و مثنوي‏‌‏هاي عاشقانه ‏ديده مي‏‌‏شود. خردمندانه بودن عشق و گردن فرازي عاشقان در داستان‏‌‏هاي شاهنامه از يك سوي تراوش ر‏و‏ح والاي شاعر است كه اساس همه‏‌‏ي داستان‏‌‏ها را بر نام و ننگ نهاده است. از دگر سوي جلوه‏‌‏اي ‏از فرهنگ ايراني و نمايش روح و منش ايرانيان است. اين نوع ‏رابطه ميان عاشق و معشوق در تغزل‏‌‏هاي بازمانده از عصر ساماني هم كم و بيش به چشم مي‏‌‏خورد.‏»‏ (رياحي، 1380، صص 301-300)
‏عشق در شاهنامه سبب اتحاد نيروهاي متضاد است‏.‏ عاملي كه مي‏‌‏تواند ‏ملت‏‌‏ها را متحد سازد. ‏ بیگانه همسری در شاهنامه موجب پیامدها و دستاوردهای مختلف است . ‏همچون عشق زال و رودابه كه به ‏اتحاد دو ملت انجاميد و بر كانون قدر ايران افزوده شد. زيرا معشوقه‏‌‏هاي داستان‏‌‏هاي غنايي در بخش پهلواني زناني ا‏ن‏يراني هستند‏ كه ناموس اجتماعي كشور توران به حساب مي‏‌‏آيند و تصاحب آن‏‌‏ها يعني افزودن بر قدرت ايران.
‏اگرچه عشق در شاهنامه به صورت مادي و زميني است‏ ،‏ اما درونمايه‏‌‏هاي ماجراهاي عاشقانه‏‌‏ي شاهنامه در بيشتر موارد با درونمايه‏‌‏هاي عشق غزل عراقي ‏مطابقت دارد تا تغزل‏‌‏هاي سبك خراساني. زيرا در سبك خراساني كه فردوسي شاهنامه را به آن سبك سروده است معشوق ارج و قربي ندارد و عاشق مالك و صاحب اوست‏.‏ اما در داستان‏‌‏هاي غنايي شاهنامه معشوق همواره در جايگاه ويژه
4
‏‌‏اي ‏قرار دارد و از شاهزادگان محسوب مي‏‌‏شود (البته در بخش پهلواني) همانگونه كه در غزل عراقي معشوق از جايگاه و ارزش ويژه برخوردار است. ديگر آنكه در سبك خراساني هرگ‏ز عاشق براي بدست آوردن معشوق جانف‏شاني نمي‏‌‏كند‏.‏ زيرا با كمي سرپيچي معشوق، او را رها مي‏‌‏كند و ديگري را بر مي‏‌‏گزيند زيرا كه در بند عشق ‏نيست و بيشتر هوس است. اما در شعر فردوسي عاشق حتي جان خود را براي معشوق، ناچيز مي‏‌‏داند و دنيا را بدون معشوق هيچ. همانگونه كه در سبك عراقي مي‏‌‏بينيم جان باختن عاشق كاري است سهل. در سبك خراساني به معشوق اسائه‏‌‏ي ادب مي‏‌‏شود در حالي كه در غزل عراقي و شعر فردوسي هرگز توهيني به معشوق از جانب عاشق نمي‏‌‏شود. ‏در شعر فردوسي عاشق براي وصال ‏سنت شكني مي‏‌‏كند و به ملامت و سرزنش ديگران اهميتي نمي‏‌‏دهد‏.‏ همانگونه كه در غزل عراقي ملامت كشي يكي از درونمايه‏‌‏هاي اصلي شعر محسوب مي‏‌‏شود. شاهنامه اثري است خردگرا و همواره خرد را راهگشا مي‏‌‏داند (خرد رهنماي و خرد دلگشاي) اما در داستان‏‌‏هاي غنايي آن، عاشق همواره راه دل را پيش مي‏‌‏گيرد و به عقل توجهي ندارد. همانگونه كه در غزليات سبك عراقي تقابل عشق و عقل مورد بحث است. عاشق در شاهنامه بي‏‌‏قراري مي‏‌‏كند و شب او بسيار طولاني است درست مثل عاشق غزل سبك عراقي. در شاهنامه معشوق ناز مي‏‌‏كند‏،‏ تا نياز عاشق را بيشتر كند‏،‏ همچون معشوق غزل عراقي. ‏در مسير عشق موانعي وجود دارد كه عاشق براي رسيدن به معشوق بايد آن‏‌‏ها را پشت سر بگذارد و هر چه اين موانع بزرگتر، هيجان عشق بيشتر مي‏‌‏شود‏.‏ در داستان‏‌‏هاي غنايي شاهنامه همواره ميان عاشق و معشوق سد راهي هست كه پهلوان عاشق، شجاعانه آن‏‌‏ها را ‏مي‏‌‏شكند. تلاش عاشق براي وصال قدرت شكيبايي او را بيشتر مي‏‌‏كند‏.‏ همانگونه كه در غزل عراقي عاشق صبور مي‏‌‏شود. در سبك عراقي رهايي از دنيا و مافيها از تأثير ارزشمند عشق بر دل عاشق حاصل مي‏‌‏شود كه در شاهنامه نيز عاشق از تعينات دن‏ی‏ايي رهايي مي‏‌‏يابد و از اوج عزت دنيايي، به حضيض ذلت مي‏‌‏رسد‏،‏ ولي ‏باز هم در عشق خود ثابت قدم مي‏‌‏ماند و عشق را رها نمي‏‌‏كند. در شاهنامه عاشق به ظاهر توجهي ندارد و حتي عيب معشوق را حسن او مي‏‌‏بيند. در شاهنامه عاشق همواره اميدوار است و تلاش او به وصال ‏مي‏‌‏انجامد. ‏(مدرس زاده، 1377، ص 5)